SUSMAK

Biraz kırgınım şu an susup da benim korkularımı, benim yanlışlarımı, benim bilgisizliğimi ve bin tane sizliğimi kendi yerine konuşturana, çok objektif olmayabilir yazdıklarım.. ama olacak diye de bi kural yok ya ben yazıyor olduğumdan beri, o yüzden cesurca girerim muhabbete.

Çok konuşup da hiç beceremediğimden olsa gerek, hep kıskanırım susanları...
Ama görüyorum ki herşey her zaman doğru değil yapılırken.
Susacağı yeri bilmeli insan belki, bilmiyorum belki susacağı yeri belirlemeli...
görüyorum ki ben sanarken kendimi tek başına, benden başkaları da var....
tam da dedim ya susunca karşındaki konuşuyor senin yerine. Anlamlar yüklüyor susmalarına,belki yanlış belki doğru ama susandan başkası bilmiyor ki bunu..
Anlam yok mu bilemem ama bildiğim, değişebilirliği kadar yeni öğrenebileceklerimle, hatta senin de bildiğin belki ey okur düpedüz bencillik bu... hem de büyük harflerle BENCİLLİK...

Konuşmak iki kişilik bir eylem, biri seninle konuştugunda, SANA birşey anlatmak istiyor, SENİN onun anlattıklarını dinliyor olup yüce fikirlerini beyan etmeni umuyor. Yoksa neden paylaşılsın ki bir fikir, saklansın kendine de, kendi kendini yesin bitirsin belki.

SUSMAK...

düpedüz ayıp, hem de büyük harflerle AYIP...

Suskunluğumdan al almak istediğini, alabileceklerini, umurum mu sanki benim senin ne konuştuğun yerime, ne sonuçlara vardığın, ne çıkarımlar yapıp ne tepkiler verdiğin. Debelen dur benim suskunluğumun yüceliği içinde. Görmüyorum bile çabalarını hissetmiyorum içindekileri...

Kendi egomuzda boğulalım da görmesin hiç kimse iğrençliğimizi olur mu....

Doğru yeri bulup bir güzel susalım, anlamasın hiç kimse bilip de bilmek istemediğimizi...

Ben kendime geleyim de alayım kendi bircik egomu elime, çıkayım yabancı yerlerde yabancı olayım kendime de başkasına da...


İşte burda benim lafım bitti. Ben susarım artık o zaman madem yok saygımız hiçbir hiçbirimize, ben susarım o zaman... kırgınlığımın üstüne yatar onu da birgün unuturum, mükemmel hafızamı mükemmel yönlendiriciliğimle...