Farkında olmak gerek, hep söylüyoruz, hepimiz.
Dönüp kendine bakmalı insan, bilmeli neyi neden yaptığını, tanıyabilmeli; hislerini, doğrularını, yanlışlarını, güzellerini, çirkinlerini, tutkularını, bıkkınlıklarını...
Yargılanıyorum sürekli, yargıladığını bilmeyen, bilmek istemeyen tarafından.
Kararsız bulunuyorum, sanki bir karar vermek zorundaymışım gibi... Sanki kararını veren uygulamaya geçebilirmiş gibi...
Söylediklerimi dinlemeyen, söylediklerini dinlemediğimden şikayet ediyor.
Anladığımı anlamayan, anlamadıklarımı söylediğimdeyse öfkeleniyor.
"egosunun dengesizliğinden sıyrılmış olan" aşağılıyor beni durmadan. Söylüyorum da yine de dinlemiyor.
Kızmıyorum, ama kızmıyorum da bunu da anlatamıyorum.. Şaşkınlıktan belki inandıramıyorum.. O da pek umurumda değil ya....
Bağlıyım benliğime, ondan vazgeçmek istediğim kadar...
Ama deniyorum, farkına varayım, yanlışımı tekrarlamayayım diye...
Bağlıyım kendime, ondan vazgeçmek istediğim kadar, o yolda kullanacağım tek karar da benimki olduğundan.
Razıyım kendimi vermeye, ismimi silmeye ama bunu yaptığını zanneden inatla görmüyor...
Bağlıyım kendime, ondan vazgeçmek istediğim kadar, çünkü ben olmayınca herkes bir tek kendine var...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder