Zamanla çok şeyden vazgeçtim.
Evlenmemekten vazgeçtim mesela.
Zaman zaman düşünmüyor değilim
Belki de bir karar olarak evlenmemiş değildim.
Sadece statü olarak..

Zamanla bir sürü şeyden vazgeçemedim.
inadımdan mesela.
Hep ben mi haklıyım ama inadım var;
inandığım şeyi savunup ona göre hareket etmekte..

Değişik duygular içindeyim.
Bir şey bir an sana aşırı doğru gelirken
bir an oluyor ve aşırı yanlış oluyor ya.
Öyle tabii sen değişiyorsun, zaman değişiyor, karşındaki durumlar ve insanlar değişiyor..

Bana sorarsan
ki niye sorasın
Kendimden de başkalarından da çok şey bekliyorum.
Nasıl beklemesin insan..

İnsan bekler, ama insan da versin bence insanın beklediğini.
Biri senden bir şey istiyor diye hemen pahası artmasın istenen şeyin..

 Gecen gün ortalık toplarken küçük bir defter buldum. 

Varlığını unuttuğum, yazdığımı unuttuğum..

Boyle boyle,

En güzel cümlelerim, unutulan sayfalarda kayboldu gitti gibi geliyor. 

Her zaman ne cok derdim var, hep derdim var. 

Sinir oluyorum. Derdim olmasın benim artık. 

Herkesin bir yasamda dert kotasının olması lazım. Sonsuza kadar cok fazla dert vermemeliyiz bir insana. 

Hem ailesi beceriksizce bosanıp, hem istediği okula giremeyip, hem genc yasında ölümden dönüp, hem hic durmadan tacize uğrayıp, hem inek gibi çalısıp, hem de annesi küt diye ölmesin yani insanın mesela. 

Biri olduysa baska yerden rast gitsin insanın isi. 

Velhasıl hep derdim olduğundan yapmak istediklerimi hic yapamıyorum. Ya da belki de dertlerime mi sıgınıyorum dersin?