Acaip bi sinirliyim, sanki periodumun en zorlu gününde küçük cüceler kollarımı ısırıyomuş da hiçbirine engel olamıyomuşum gibi bir sinir.

Hayır kötü hiçbir duygumu özgürce yaşayamıyorum ki...
Sürekli kafamda bi minnoş "ama öyle düşünmen yanlış, aslında şu da şöyle olabilir" falan.
Bi sus yaa.
Bütün dünyada herkes, bencil, kıskanç, öküz olabiliyor da bir benim mi hakkım yok.

Kendimden yoruldum resmen..

Gençken çok daha rahattım.
Hiiç düşünmüyodum hareketlerimin sonuçlarını, allahım ne özgür bir yaşam.
Şimdi anasını satayım düşünmekten yaşayamaz oldum.
Hayatımla ilgili hiçbir kontrolüm yok gibi.

Kendimi özgürleştirmek istiyorum, kabul etmek.
Ama işte şu kafamdaki minnoşlar...

Ne zaman kendimi hep daha iyi bir insan olmak için çalışmaya adadım acaba.
Bok var.
Bence çok beceremiyorum da zaten.
Anca kendimi yoruyorum, o.
Olmamışım, yapamamışlar beni.