sikko sikko işlerle neden uğraşıyorsak..

hayallerimiz çok uzaklara düşmüş
çişimiz daha uzaklara düşsün diye çaba harcıyoruz.
Paçalarıma işesem ne yazar sanki.
Ne kaybolur,
ne kazanılır...

affetsin sesim kulaklarında huysuzca çınlayanlar...
ben de terbiyesizce bir şey sanıyorum kendimi
sanki varmış gibi
bir varmış
bir yokmuş gibi

güzel çalınan bir gitarın sesiyle
ruhumuzu dinlendirelim
içimizde başka başka dünyalara gidelim
çok uzatma cancağızım
koy da bir kadeh
kanımıza renk katalım

hayallerimiz gerçeklerimizden bu kadar uzaktayken
hayaletlerimizin yanıbaşımızda oturması çok saçma değil mi...

"her şeyini paylaşabilirsin ama sorumluluk sahibi insanlarla" dedi gençten bir kız belli ki yeni tanıştığı ve kendini tanıtmak istediği kıza.
Durdurup kibarca, "paylaştıklarının yolunu takip edeceksen pek de paylaşmış olmuyorsun, bazen de verirsin bir kitabı ve geri gelmez, kaybolur hatta belki ama kim bilir kimi eline gitmiştir. Bir kitap bir yerde bulunduğunda, bir zaman mutlaka okunur, böylece sen gerçekten de paylaşmış olursun." demek istedim.
Ama yapmadım arkadaşlar.
Çekingenlikten değil üşengeçlikten...
Çünkü konuşmak; karşındaki için hiçbir şey ifade etmediğini keşfettikten sonra daha da yorucu oluyor.
Yazmak daha güzel.
Yazarken insan da daha güzel.

Akış bozulduğunda

ki hep bozulur
çünkü insan akamayacak kadar bağlıdır,

alanı sessizce terk etmek en iyisi..

Sokak kararmisti sonunda,
sesler de bize kalmisti.
Ne kadar da mutlu olduk kendimizi hatirlarken,
tam da olmamiz gereken yerde...
Travmalarimiz ve canini acittiklarimiz aklimizda otururken
ne guzel de kabul etmistik varligimizin yoklarini...
o yuzden bazi yerlerde olmamiz gerekti.
Ne mutlu ki olabilecek kadar ozgur
hic sayamayacak kadar tutsaktik.

Biriktirdiklerim ruhum kadar canımı da acıtmaya başladı sanki.

Kaygısı yükün kendisinden ağır.

Kendisiyle verdiği savaşta hiç kazanamıyor insan

Oysa yatıp suya,
bütün varlığı geride bırakmak isterim.

Yazmazsan tanrıya ihanet etmiş olmaz mısın demişti biri yıllar önce.
Tanrı yok ve ihanet içimizde dostlarım...
Azaplar oldurmaya yetseydi
herkes kendini affettirmeyi denerdi...

bildiğin geldi benimle
kapının önünde
o kadar kedi kokusuna
neden bekliyor
önemli olmak isterim neden
en çok da
neden
ki
bin bir değerlendirme ve yargıyla
hep böyleyken böyleysem
böyleyim ulan
ne var
nal gibi müzik
ağzına sıçıyor ama olmasa fena
gözüm de görmüyor ki lanet
aklım kapıda
yattı ya oraya
neden

İnsan kaybetmek ne zormuş be...
Dinlediğin şarkıda,
aldığın kokuda aklına gelir dururmuş
gelmesi ayrı acı
gelmese ayrı...

Güçlü durmak neden gerekmiş bilemedim
ama
sarılmak acı getirdiği kadar huzur da getirirmiş.

Yaşamın kendi karmaşası
ölümün açmazı...

Ölümü açamıyor insan...

Bütün vücutta bir sancıymış meğersem
Çaresizlik bu demekmiş
bilirken
unutmak için yalvarmak

inanmadığın tanrılardan sabır dilenmek demekmiş.

Ne zormuş be...

Geçermiş
ama nasıl geçeceği hiç bilinmezmiş...

SANDIM Kİ

Bir ameliyat masasında ayırırlarken seni kendinden
kalbim varmadı verdiğin yaşamlara sevinmeye
Seni bir daha hiç görmezdim belki ve bilmezdim yaşar mısın
ama bilmezdim işte...
Dedim ki anneme "görsen tanırsın"
ezildim cümlenin geçersizliğinde.
Sandım ki...
Yine de sandım ki...

Kimsenin bilmezliğinde kaybetmişken biz seni
dilerim ki sen şimdi kendini bulmuş olasın.
Gözyaşlarımız dinecek kuşkusuz
ama dilerim ki varlığımız varlığını hiç unutmasın.
Dinlediğimiz her müzikte
içtiğimiz her içkide bir parça da sen olasın...

Dilim varmadı, aklım almadı...

O zaman
Pink Floyd dinlemek yakışırdı bize.

Küçücük bir kızdı...

Aklımın sınırları ölümün keskinliğiyle kazınırken...

veda etmem gerekmezdi
hiç gerekmemişti
hiç gerekmeseydi...

Kedileri dışarı salmışken
elim kelimeleri seçemezken
heyecanım eskidiği kadar yeniyken
sevdiysem
severdiysem
ne vardı ki
ne oldu
ne olacaktı
kimin umurundaydı
benim umurumda mı
gelmemiş
hiç
gelenden kıymetli olmadı
istekten değil
zaman...
Aanı bilirim ben
aanı unutur
aanı sayarım...
Olmamışın hesabı olanın heyecanından çiğdir
ve belki hiç olmayacaksa
o belki hiç hayal edilmemiştir.

Beni o kadar gördün diye o kadarım mı sandın?

O kadar ki görüşümüz,
birini hep sarhoş, hep ayık, hep aptal, hep akıllı, hep çirkin, hep güzel...
Hep bir şey sanıyoruz.

Oysa insan o kadar bazen öyle / bazen böyle ki.

Kendi sınırlarımızda insanları sınırlıyoruz...

Yazık bize
ne kadar çok insanı tanıma fırsatını kaçırıyor,
ne kadar çok insanı gereksiz yere tanıyoruz,
öyle ya bazılarını da gözümüzde çok büyütüyoruz.

Open your mind derken

Ne yazık bize
hep kendi duvarlarımızda
herhangi bir şey sandığımız birileriyle
sandığımız şeyler yaşıyoruz

More real derken

ansa o
an ya
hep değil an yani
sadece
an işte
sen yazarken geçiveren
yaşarken bitiveren...

Tanıdığımızı zannettiklerimiz
tanıklık ettiklerimiz...

İnsan hep sürpriz

Kimsin ki?
kim bilir?

Severim belki seni
belki artık hiç sevmem

Varlık ve yokluk
fark yaratmıyor bazen...

everyday robots-damon albarn

kendimi tanımıyorum her zamanki gibi
asla
birine bakıyorum aynada
benden alabildiğine uzakta...

Her gün yeni bir yabancıya doğmak,
takip edemediğim bir vazgeçmişlik haliyle...

ve fakat basitliği...
Seviyorum onu.

endişe baş köşede
boşvermişlikle oyunlar oynarken...

bilmediğim sorulara kendinden emin cevaplar veriyorum.
Bildik bir yabancı gibi...

İNSANLIĞA NOTLAR_2014-01

Yalnızlık insanın kendisinin sebep olduğu bir şey olabilir.
Soruları doğru sormalıyız ki ihtiyacımız olan cevapları alabilelim insanoğlu.

Yaptıklarını yaptığın için sevilmekle,
sevilmek için bir şeyler yapmak arasında çok büyük bir fark var.
İçin dışına her zaman vuruyor...

Bunu düşün bence.

Evimin bir günü vardı!

neverland...

Cinsiyetsiz
yaşsız
statüsüz
egosuz
maskesiz

Ayrıyken bir
farklıyken aynı
saygılı
düşünceli
ortak
destek

Evim benim olmaktan çıkalı çok oldu
o gün orada olanlar artık belki hiç olmayalı...

Ve fakat ben ayrı topraklarda, farklı insanlarla
aynı kabullenişteyim...

Neverland...

Hayallerim gerçek oldu.

Bir de bizim çok güzel bir evimiz oldu...