Ortalama 6040 dakikamı vererek, yeni bir diziyi bitirdim. 

44 yasındayım ben, cok normal degil farkındayım ama kendime de 

neden

diye sormadan edemiyorum.

Neden 100 saatimi bir diziye verip, onu izlerken mutlu olup, uykum gelince izleyemeyeceğim diye uzulemeyeyim ki 

Büyüklerin kendini kandırması yasak mı 

Bilincindeyken kandırmak mı oluyor ki 

düşünce de bir üretim değil mi 

ama neden kendimi kandırmak icin bahaneler bulmaya calısıyormusum gibi geliyor

kim gerçek!

Zamanla çok şeyden vazgeçtim.
Evlenmemekten vazgeçtim mesela.
Zaman zaman düşünmüyor değilim
Belki de bir karar olarak evlenmemiş değildim.
Sadece statü olarak..

Zamanla bir sürü şeyden vazgeçemedim.
inadımdan mesela.
Hep ben mi haklıyım ama inadım var;
inandığım şeyi savunup ona göre hareket etmekte..

Değişik duygular içindeyim.
Bir şey bir an sana aşırı doğru gelirken
bir an oluyor ve aşırı yanlış oluyor ya.
Öyle tabii sen değişiyorsun, zaman değişiyor, karşındaki durumlar ve insanlar değişiyor..

Bana sorarsan
ki niye sorasın
Kendimden de başkalarından da çok şey bekliyorum.
Nasıl beklemesin insan..

İnsan bekler, ama insan da versin bence insanın beklediğini.
Biri senden bir şey istiyor diye hemen pahası artmasın istenen şeyin..

 Gecen gün ortalık toplarken küçük bir defter buldum. 

Varlığını unuttuğum, yazdığımı unuttuğum..

Boyle boyle,

En güzel cümlelerim, unutulan sayfalarda kayboldu gitti gibi geliyor. 

Her zaman ne cok derdim var, hep derdim var. 

Sinir oluyorum. Derdim olmasın benim artık. 

Herkesin bir yasamda dert kotasının olması lazım. Sonsuza kadar cok fazla dert vermemeliyiz bir insana. 

Hem ailesi beceriksizce bosanıp, hem istediği okula giremeyip, hem genc yasında ölümden dönüp, hem hic durmadan tacize uğrayıp, hem inek gibi çalısıp, hem de annesi küt diye ölmesin yani insanın mesela. 

Biri olduysa baska yerden rast gitsin insanın isi. 

Velhasıl hep derdim olduğundan yapmak istediklerimi hic yapamıyorum. Ya da belki de dertlerime mi sıgınıyorum dersin? 

 özlemisim 

yazdıkca elim senlendi sanki bir seymiş gibi 

ama herkesin bir seyi de kendine var canım 

viski de insanı yakıyor 

sanki hayat yakmıyor 

her sabah yine de kalkıyoruz sonucta 

yani raaad olun viskiyi de içmeye devam edebiliriz

boyle konustuguma bakmayın ya da bakın fark etmez 

konustuklarımdan fazla, yazdıklarımdan az olabilirim. 

Bilemezsiniz 

zira ben de cok emin değilim. 

zaten herkesin bir seyi baskasına da var... 

Dolaysıyla gercekligim ziyadesiyle tartısılır

mı?

 Fondaki resmi severim 

annem almıstı seneler once 

Kaş'ta evi gömerken annemden 3 sene sonra 

onu da birilerine gömdük

kim bilir nerelerde bitti ya da basladı 

Dali dali 

oyle gitti 

yatak gibi, dolap gibi, masa gibi 

öyle gitti 

yasamaya ya da ölmeye 

benim gibi 

 bitti mi sandık 

daha yeni baslıyorum 

resmen bir blog yazdığımı unutacak kadar yazmamısım 

vaktim yoktu 

hos zaten cok geride kaldı biliyorum 

cok da umurumda degil aslında 

zaten sanki kendi kendime yazmıyor muyum 

sadece yayınlamanın verdiği bir yanılsama oluyor 

gaz 

gaz iyidir 

zaten yakın zamanda aslında kendimin bir gaz bulutu olduğunu fark etmiş bulunuyorum 

zor bile olmadı

müzik güzel ama 

müziği sevmekten hiç utanmam 

ben de oleceğim be 

belki yarın 

belki birazdan 

kim biliyor 

 Hadi bakalım. 

Evet merak etmeyin yeterince sarhosum

Yeterince 

aslında fazlasını istiyorum ama bana bir kontrol geldi

bırakmakta zorlanıyorum.

ama bazı seyleri bıraktım evet 

isi bıraktım 

annemi mecburen bıraktım 

isi neden bırakamayım 

Kaş'ı bile bıraktım 

pek inananamadım daha 

o inanmıştır

sallamamıştır 

sallamasın

o yüzden seviyoruz

bir seyi sallamadığı için. 

Gencliğimi sevdim cok farkında olmadan 

orta gencligimi farkında olarak daha cok seviyorum 

ama yükü 

sikeyim yükü agır 

bir seylerin farkına varıp cok da bir seyin farkında olmadığını 

ve vaktinin hepsini görmeye yetmeyeceğini bilmek cok sikim bişey 

cok konusup bir sey mi soylemedim 

pehh  

 Sacma kitaplarin karsimda

Sen tam kalbimde dururken 

Yasim gittikce seninkine yaklasirken 

Sarhosken 

Sanssizken 

Sansliyken 

Yalnizken 

Yalnizim 

Ok 

İyi bok yedin 

Başlıklar yok, çünkü hayat sınırlanamıyor. 

Başına her an her şey gelebilir. 

Maalesef bunu güzelliklerle değil acıyla anlayabiliyor insan. 

Yanlış anlamayın hayatımda çok güzel şey var. 

Ama acım gram dinmedi. 

Yaşıyorum, tutunuyorum,direniyorum, seviniyorum, üzülüyorum, gülüyorum... 

Ama acım gram dinmedi.

Sizin de öyle mi bilmiyorum ama benim kafamda hep şarkı çalıyor. Sanki böyle bir radyo var gibi, milyonlarca düşüncenin arasında bir de şarkı Mesela bu sabah Felicita ile uyandım, rüya gördüm ama şimdi hatırlamıyorum. Felicita dinlediğim bir yerde miydim? Annem sever çok, ondan mı? Annemin 40 yaşını hatırladım geçen gün. Hayatlarımız birbirine dolanmış tabii ama ne kadar farklı! Aynı hayatı yaşamadık biz. Belki birlikte bile yaşamadık mı yanyanaydık çogunlukla, ama apayrı. Yalnız bıraktım onu o da beni mi yalnız bıraktı? Bir anne çocugunu asla yalnız bırakamaz ki Anneler ne kadar şanslı. Bilinç için inanılmaz bir eğitim... Sanırım ben anne olmayacağım, çok da vaktim kalmadı. Bu yaşamda bu ilerlemeyi kaydedemeyeceğim. Her ne kadar benim için cennet, cehennem, reenkarnasyon, ruh vs oldukça inalılmaz görünse de Bilinçlerimizin bir şekilde birbirine bağlı olduğu ve bedenlerimiz (yani belki de hücrelerimiz) olmasa da yeniden annemle buluşup bu korkunç, bitmek bilmeyen ısdırabı ve ondan edindiğim mükemmeldersleri anlatmak hayalinden vazgeçemiyorum. Kafamda hep müzikle...

Ertelediği hiçbir şeyi yapamıyor insan
Karar bugunden başlamalı
nerden neye başlasam
yazdıkça ağlamaktan da korkuyorum
cok fazla düşünce uçuşuyor kafamda
koca, kardeş, yegen, dostlar, iş,
annem
yok artık

inancı olmayınca insanın hayal diyebiliyor duaya

hayal ediyorum, bir gün yeniden bulaşacağımızı.
bir gün yeniden el ele oturup
onun başından bir şeylerin geçmesi bittiğinde benim başımdan geçenleri anlatmayı hayal ediyorum,
kendimi kandırdığımı bilerek.

ama bir şey düşündüm vapurda
dalgalar konuşurken, satıcılar debelenirken, kuşlar kanat çırparken..

gittiğimde ben,bilincim yani, artık bilmeyeceğim.
Yani annem yok olmayacak, var da olmayacak.

hiçlikte varlık ve yokluk birbirine denk
yani yok olduğu kadar var.
o zaman bir nevi yeniden buluşacağız,
buluşmamanın bir değeri kalmadığında.

o zamana kadar ellerimde ellerinin izi, gözlerimde göz kapakları, aklımda senelerce devam etmiş ve genellikle haklı dırdırları, kalbimde acısı...

kontrolüm yok

kontrol edebileceklerimi edebilmek için huzur istiyorum

öyle miskinlik gibi değil
içimde peace

kulaklık bok gibiymiş.

her seferinde başladığımı sanıyorum
40 yaşına geldim.
Bitmek üzere olan bir hikayenin hala başlangıcını bekliyorum.

Çok kırık kalbim çok.
Ve inanılmaz kızgınım.

Sokayım böyle yaşamın içine

ama hayat güzel

ne kadar zorluyorum kendimi
iyi şeyler düşünmek iyi şeyler söylemek için

iyi olmak için zorluyorum

olamıyorum

sokayım öyle yaşamın içine

neyi kontrol ediyorum

Sonuçlardan genel olarak memnunsan iyi kararlar vermiş oluyorsun

trilyonlarca değişken ve kendi için karar veren milyarlarca insanı ne yapalım

Herhangi milyonlarca günden birinde haberimiz bile yokken ölüveren annemizi ne yapalım.

Herhangi bir gün

telefonda yine dırdır edeceği, önce kızıp sonra seni seviyorum diyeceğim bir gün.

her gün akan gözyaşlarımı ve onların çaresizliğini ne yapalım.

kendimi kandırdığımı bile bile devam etmeye çalışmamı

pişman değilim diye diye, şunu şöyle yapsam ne olurdu sorularını

Bildiğim bütün mantıkları, inançsızlığımı, kendimi teselli edecek yüzlerce cümleyi,
hepsinin içinin bomboş olmasını

bütün bilgimi, bir tek omuz için feda edecek olmam gerçeğini
bir kez sarılsam, elimi bir kez tutsa
artık dünyada olmayan o bitmek bilmez sevgisini bir kez daha hissetsem

inanmadığın hayalete razı olmak
bütün çağrılarına, yakarışlarına karşı sessizlik.

Sokayım böyle yaşamın içine

Anneme karşılık ortalıkta cirit atan milyonlarca insana da sokayım

bir yerden başlamam lazım
ellerim gitmiyor
şimdi de titriyor
çok zor
çok zor
kabul etmek

annem
annem

kimi var ki başka insanın
dağı gibi sırtında
duvarı gibi önünde


size acı bir haberim var
yeşil aslında o kadar yeşil değilmiş
güneş o kadar da doğmuyormuş

ve aslında şimdi yalnızmışım
insanın annesi varken hiç yalnız olmuyormuş

göz yaşı hiç azalmıyormuş
hiçbir şey mutlu etmiyormuş

vucut ve akıl ezberliyormuş her şeyi
siz artık içinde dolaşmasanız da sizi gezdiriyormuş dünyada

Hep büyüyünce her şey çok güzel sandık
İnsan hiç büyümüyor galiba
ya da her şey hiçbir zaman güzel olmuyor.

Daha karmaşık, daha zehirli, daha kırılgan..

Travmalarının farkına varmak onları çözmene inan hiç yaramıyor.
İleri gitmek istesen de önünde o anda olan şey bir dağ gibi oturuyor
Zaman kuşkusuz bir ilaç ama tedavi edici asla değil
pain killer...
Bir yere gitmiyor hiçbir şey.
Omuzlarına ağır gelince sırtına yapışıyor, kalbine yayılıyor.
Ameliyatla alınamayan küçük milyonlarca tümör gibi.

En zoru, en zoru aşk...
Kim ne derse desin, en mantıklı açıklamalarla,
Sağlıktan daha vurucu, daha yıkıcı, daha karmaşık, daha zor.
Olmasa daha iyi de değil.
Çözemeyeceğin ve ilişkinin, kendinin ömrünün sonuna kadar taşıyacağın bir gizem gibi.

"Her şeyi bilmek isterdim" arzusuna inanılmaz karşı olduğum ve inanılmaz yanında olduğum günler oldu.
Şimdi fark ediyorum ki, çok şey bile, bilmek için çok fazla.
Bilgi güdülerini deforme ediyor, hareketlerin özü arkalarda sıkışmışken, sen çaresizce yapmak istediğinden çok başka bir şey yapıveriyorsun.

İnanın sınır nerede başlıyor, nerede bitiyor bilemiyorum.
Sınırları da sevmiyorum zaten.

Ama belki de gerçekten sınırlar gerekiyor.
Asla çıplak olamayacağının gerçeği de biraz ağır tabii.
Ve yükler hep kendi kendine taşınıyor...

Acaip bi sinirliyim, sanki periodumun en zorlu gününde küçük cüceler kollarımı ısırıyomuş da hiçbirine engel olamıyomuşum gibi bir sinir.

Hayır kötü hiçbir duygumu özgürce yaşayamıyorum ki...
Sürekli kafamda bi minnoş "ama öyle düşünmen yanlış, aslında şu da şöyle olabilir" falan.
Bi sus yaa.
Bütün dünyada herkes, bencil, kıskanç, öküz olabiliyor da bir benim mi hakkım yok.

Kendimden yoruldum resmen..

Gençken çok daha rahattım.
Hiiç düşünmüyodum hareketlerimin sonuçlarını, allahım ne özgür bir yaşam.
Şimdi anasını satayım düşünmekten yaşayamaz oldum.
Hayatımla ilgili hiçbir kontrolüm yok gibi.

Kendimi özgürleştirmek istiyorum, kabul etmek.
Ama işte şu kafamdaki minnoşlar...

Ne zaman kendimi hep daha iyi bir insan olmak için çalışmaya adadım acaba.
Bok var.
Bence çok beceremiyorum da zaten.
Anca kendimi yoruyorum, o.
Olmamışım, yapamamışlar beni.

Nobody olarak yayınlıyorsunuz.
Çünkü bir insan hiçkimse olursa herkes de olabilir

Ama ben yapamıyorum.

Sabah kahvaltısı olarak baileys alıyorum, so sopfisticated.
Gören de bişey sanacak.
Acıdır acı..

İnsanların birbirlerini sevemeyeceklerini biliyordum ama asgari müşterek her zaman olabilir gibi görünmüştü bana.

Belki ben de kimseyi sevemiyorum, en azından sınırsızca...

Yazmak anında mı iyi gelir insana.

Fi dizisi bir işkence yemin ederim.
Yatak odasının hiç sevmediğim perdelerinin üzerideki şekilleri dizinin şekline benzettim.
İnsan istemediği şeyleri yapmasına engel olamıyor her zaman.
Odayı nasıl sahiplenemediysem..

Herkes sevilmek istiyor ama bunu söylemek küçük düşürücü..
İronik değil mi
Hoş söylesen de anlayan yok belki.
Yanlış yere söylüyorsun belki.

Benim sevdiğim beni sevsin. Neden beni seveni ben sevmiyorum ki.
Hep mi başkası suçlu.
Suç mu?

Onlarca dost arasından ölmüş olanı seçtim aramak için.
Sen düşün ne çaresiz bir durum..
Ya da ölmüş olduğu için mi seçmiştim, yok yaşasaydı da onu arardım.
O zaman telefonla arardım, şimdi aklımla aradım ama bulamadım. Galiba ölümden sonra yaşam yok.

Kendini tanıtmak için kendini tanıtman hiçbir zaman yetmiyor. Karşındakinin de tanıması lazım yani.
Yoksa debelen dur.

Debelenmek dert değil de ne zaman vazgeçeceksin.
Ben onu bilemiyorum.

Dışına vurmayan içinde patlar!

dünya insanın kendi etrafında dönermiş!
keşke bilse insan!
ama bilmezmiş.

bazı şeyler hiç değişmiyor

mesela köpekler

mesela dogs

ve bazı şeyler çok zor

içinde atıyorsun adımı dışına bi küçcük vuruyorsun ve bekliyorsun görülsün

biz türklerde var bu

ben türk olduğum için demiyorum

var ama var

yapamıyorsun

bekliyorsun

eziklik mi güvensizlik mi bilemiyorum

bilemiyorum ki zaten ben pek


ne yapmalı
ne yapmalı

sal derdi hasan olsa

salmıyorsam kendimden

kendim için salmıyorum

yok sen sal sal

Biz uzak diyarlarda mutlu olup mutluluk saçarken büyük şehirlerde insanlar öldü.
Şimdi o büyük şehirlerden birinde, bombaların, silahların inanın bana dibinde

bir tek kendime soruyorum:
Neyi farklı yapabilirim?

Çünkü dostlarım hareket bireyden başlıyor.

tanımlar değil anlamlar yüklesin insan hayatına
duruşlara değil oluşlara yüklesin insan...

İnsanlığa notlar vol: artık ben de bilemiyorum

Eskiden daha uzun cümleler kurardım, belki bunu daha önce de yazmışımdır.
Kelimeler, anlatmak istediğimi güzelce ifade edebilsin ki anlaşılabileyim isterdim.

Olgunluk (ki ben ne kadar olgunsam artık) insana şunu öğretiyor:

Anlam sadece sende değil anlayanın da erkindedir.

Ummaktan öteye gidemez ifade...

Öyleyse bu biraz can sıkıcı girişten sonra kolayca şunu söylemek istiyorum:

Hayatınızı belli çerçevelerde kurmak için, insanları (belki kendiniz de dahil) kandırıp, başarısız olunca da yan gelip yatamazsınız. Götünüzü kaldırıp peşinizde sürüklediğiniz insanların yaşamını kolaylaştırmak için çalışmalısınız.

Dünyanın yalanlarının yalanlığı elbet bir sabah yüzüzünüze vuracaktır.
Ve tokat sadece yüzünüzü acıtmaz..

Ya da daha kabaca söylemek gerekirse;
biraz adam değil, olduğunuzu sandığınız adam olunuz!

tam serzenicem bi dost geliyo...
bazen yersiz delleniyorum...

İş güzel, Kaş güzel, müzik hep güzel...
İsterseniz siz de gelebilirsiniz çok reddetmiyoruz,
sadece arada sırada, o da ancak sıra sizde değilse..

HEY YOU

Sanat VAR!

oku o kitabı
aç o şarkının sesini
izle şu lanet filmi

Sanat VAR!

Çünkü düşünen ve düşündüklerini sana söyleyen insanlar var
çünkü biliyorlar
bi sikim bilmediklerini en önce

belki ufacık bir ümitle...

hayalin kırılması bile...

çünkü kırılan her hayal...

o salak kafanda...

ve sen ancak ne kadar salak olduğunu anladığında
başlayacaksın görmeye
sandıkların sana yabancı geldikçe
şüphe her yerini saracak
o zaman gerçek ayaklarının altından yavaşça kayacak..

Salak
salak

Sanat VAR!

daha ne istiyorsun..
seni o alıkoyacak ölümünden bile...

neyse ki biraz sarhosum,
pis bi muzik de koydum
biz eskıden koyardık muzikleri, yaslılık iste...

üzgünüm ruhum cürük
cünkü sen yokken ben acıyordum

hep sanıyorum merak etme
aynı askla
sanıyorum

en cok da o acıtıyor olabilir
romantik bir mülayimlikle degil bu merak etme
bildiğin cürümüs bi mallıkla
ve kotu diye de degil

kotu olsa cok da muhim degil zaten
gercekten bildiğin sikimde degil
kabalık olsun diye hic degil
bir ifade bicimi olarak
degil
6 yerli ev var burda
ben yedigim her seyi
ictigim birayı tek odada iciyorum
teklik icime sinmiş ki
bisey yapamam ki

cok istiyorum seni sevmek
sen olarak degil
sizken
cok
ama o kadar ki
o kadar ki
agır

sevemiyorum