Hayatımın son sigaralarını içiyorum.
Evimin esen bir köşesinde sokağa bakarken,
kahvem, sigaram,yerde çakmakla oynayan kedim, amy winehousem...
15 yıllık dostumun, 15 yıldır dostumun yanından geliyorum.
Pek bana benzemeyen, hiç bana benzemeyen,
konuşurken ne konuştuğumu anlamayan,
hislerimi hiç anlayamayan,
bütün bunlarla beni koşulsuz seven dostumun...
Bütün insancıl anlayışlarını benim bir damla göz yaşım için silecek bir dostumun...
Sarı saçlarına yaptırdığı brezilya fönünü açıklarken,
değiştiremediği duygularını, bütün saçmalıklarını bana açarken...
Kimse tanımıyor onu benim gibi, kimseye izin vermiyor. Bendense saklayamıyor.
Anlayamıyorum onu, ne saçının fönünü, ne de kaygılarını...
Bambaşkayız biz.
Bambaşka iki kişi...
Ama bir olmayı o kadar koymuşuz ki gönlümüze
varlıklarımız engel olamıyor birlikteliğe...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder