ARTIK

Çok mu doğruyum.
Belli ki değilim.

Kim ki doğru...
Yine de ben, doğru bildiğimi yapardım...
O da değişti artık.

Belki de ben de vazgeçmeyi öğrendim.
Kendimden de vazgeçtim galiba.

Canımı acıttı.
"Elif adam gidiyor" dedi kız "nedense sana söylemem gerektiğini düşündüm, böyle gitmesin belki konuşmak istersin".

Konuşmak isterdim...

Derdim ki,
Ne yaptıysan, ne yaptıysam
sadece bildiklerimiz onlar...
İnsan bilmedikleri için suçlanır mı?
Suçlama beni, suçlamıyorum seni.
Mutlu ol sen, bir zamanlar beni mutlu etmiştin.
Mutluluk mutsuzluktan iyidir.
Bana verdiklerin için mutlu ol.
Hayatın; hayal ettiğin, çaba gösterdiğin kadar olsun.

Derdim ben.
Vermediği selamları hesaplamadan,
gidişine hatır derdim.
Ama demedim...

Beni önemsemeyeni önemsememeyi öğreniyorum galiba.
Sanki öğrenilmesi gereken, güzel birşeymiş gibi.
Artık ben de herkes gibiyim...