EZBER

Şu ezber meselesine, bilen bilir, hep takığım ben.
Artık diyorum, dillendireyim ellerimle de bir göreceli artı daha koyayım evrensel yokluğuma.

Ezber; güzel dostum,
sanki ihtiyacın varmış gibi,
Eğitilmeye çalışıldığın ilkokulda eline tıkıştırılan bir şiir değil sadece.
O şiirin içindeki derdi de ezberliyorsun.
Yetmedi!
O şiiri eline veren, kendini ezberletiyor sana,
Senin gün geldiğinde o olman için eğitiyor seni.

Çirkefliğe gerek yok kuşkusuz bir tek şiirle yapmıyor bunu,
Hatta
Kendi de başkasını ezberlediğinden, bilerek de yapmıyor.

Yani ne oldu?
Sen "eğitilmişliğinle” büyütüldüğünde; ezber bir o, ezber bir bu oluyorsun.
İster yedirilen siyasal bir ideoloji olsun, ister dinsel, ister tensel…

Farkında mısın?
Yemek yemek bile ezber.
Ulan ben sabah, öğle, akşam yiyorum da
Yahu kardeşim neden, diye soruyor musun?

Çirkefliğe gerek yok; elbette ki fiziksel olarak ihtiyaçların olduğu
Yoksa
Bedensel hayatına devam edemeyeceğin söyleniyor.
Ama aslında bu da ezber
Sen hiç açlıktan öldün mü?
Ölecek kadar aç kaldın mı?

Milyonlarca örnek işte
sen o ucundan tut, ben bu…
Ama tut, bil, gör.

Çirkefliğe gerek yok; emir, ukalalık, zart zurt başka bir ezber tanımlamadan değil bu kip.
Zaten sen olan benin bir halt becerdiğinden de değil.
Yazdıkça algısal güzellikten çıkan yazımlarım şımarıklıktan değil.

Kaygı bu galiba, belki.
Ya da kaygısızlıktan da olabilir.

Yazım’ın (yok iyelik değil o) özü şu ki;
Deneyimle sindirmediğin,
bildiğin benliğinden sıyrılıp başka gözlerle (yok, yok çirkeflik yok; başkasının gözü demek değil o)(belki gözsüz) görmediğin
her şey, bir o kadar hiçbir şey,
zannettiğin gibi senin kararın değil,
yazık ki senin seçtiğin hayatın (hoş o ne demek ayrı konu, onu da bilen yok ya) hiç değil.
Özgür irade; şu göreceli zamanda, zannettiğin gibi sahip olduğun bir halt mı acaba?

Al sana Paradoks işte!!!

Acaba kaybolmak mı?

Ama kaybolduğun bilinmiyorsa bir tarafça, kaybolmuşluğunun fark edilmez gerçekliği senin kadar kayıp olacak aslında. "Yok" değil; kayıp, giz, bakarsın biraz da sır…