Bakıyorum da kendime,
hiçbir şeyi geride bırakmadım.
Zamanın akışını anlayamıyorum pek,
akmış mı bilemiyorum.
Kuşkusuz duygular değişiyor
ama
kendiliğinden mi değişiyor yoksa insan yeni duruma ayak mı uyduruyor
çok da bilemiyorum.
Pek çok şeyi bilemiyorum zaten.
Yaşamın bu kadar içinden geçip yine de
ona bu kadar yabancı olmak
hayatımın başka bir çelişkisi galiba.
Dert etmiyorum pek
ama
bütün yaşamın yükünü ruhunda taşımak da yoruyor insanı.
Onca aşk, onca üzüntü, onca sevinç
hepsini aynı anda taşımak ağır geliyor bazen.
Öyle biri olsaydım
ya ben öyle olsaydım.
Her şey geride bırakılacak kadar ucuz olsaydı...
Omuzlarım çökmüş ama yine de şükrediyorum kendime.
Onları ben sevdim
onu bile sevdim ben...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder