Kim ister hep düşünerek yaşamayı?
kim ister anlam aramayı, görmeyi, farkına varmayı?
Ama kırılma oldu mu işte elinden bir şey gelmiyor.
İnsan kendini aptallaştıramıyor.
O kadar zor ki, belki insanın kendinin bile fark etmediği kötülüğünü görmek,
bu kötülüğe rağmen onu sevmen gerektiğini bilip buna devam etmek...
Dürüstlüğün lanetiyle, en doğru yolu bulmaya çalışarak gördüklerini söylemek...
Yaptığın hatalarını kendi yüzüne vurmak ne kadar zor bir bilsen.
Yanlışlarını fark edemediğin şüphesiyle yaşamak o kadar zor ki.
Ne kadar uğraşırsan uğraş, bir yerde kendine dönüp, sevmeyi bıraktığını görmek o kadar zor ki.
Hiçbir şey bilmediğini bilmenin yükü sırtından hiç inmezken,
kalbinde hep bir yaşam ağrısı varken
Yine de gülümsemek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder