Gecen gün ortalık toplarken küçük bir defter buldum. 

Varlığını unuttuğum, yazdığımı unuttuğum..

Boyle boyle,

En güzel cümlelerim, unutulan sayfalarda kayboldu gitti gibi geliyor. 

Her zaman ne cok derdim var, hep derdim var. 

Sinir oluyorum. Derdim olmasın benim artık. 

Herkesin bir yasamda dert kotasının olması lazım. Sonsuza kadar cok fazla dert vermemeliyiz bir insana. 

Hem ailesi beceriksizce bosanıp, hem istediği okula giremeyip, hem genc yasında ölümden dönüp, hem hic durmadan tacize uğrayıp, hem inek gibi çalısıp, hem de annesi küt diye ölmesin yani insanın mesela. 

Biri olduysa baska yerden rast gitsin insanın isi. 

Velhasıl hep derdim olduğundan yapmak istediklerimi hic yapamıyorum. Ya da belki de dertlerime mi sıgınıyorum dersin?