her seferinde başladığımı sanıyorum
40 yaşına geldim.
Bitmek üzere olan bir hikayenin hala başlangıcını bekliyorum.

Çok kırık kalbim çok.
Ve inanılmaz kızgınım.

Sokayım böyle yaşamın içine

ama hayat güzel

ne kadar zorluyorum kendimi
iyi şeyler düşünmek iyi şeyler söylemek için

iyi olmak için zorluyorum

olamıyorum

sokayım öyle yaşamın içine

neyi kontrol ediyorum

Sonuçlardan genel olarak memnunsan iyi kararlar vermiş oluyorsun

trilyonlarca değişken ve kendi için karar veren milyarlarca insanı ne yapalım

Herhangi milyonlarca günden birinde haberimiz bile yokken ölüveren annemizi ne yapalım.

Herhangi bir gün

telefonda yine dırdır edeceği, önce kızıp sonra seni seviyorum diyeceğim bir gün.

her gün akan gözyaşlarımı ve onların çaresizliğini ne yapalım.

kendimi kandırdığımı bile bile devam etmeye çalışmamı

pişman değilim diye diye, şunu şöyle yapsam ne olurdu sorularını

Bildiğim bütün mantıkları, inançsızlığımı, kendimi teselli edecek yüzlerce cümleyi,
hepsinin içinin bomboş olmasını

bütün bilgimi, bir tek omuz için feda edecek olmam gerçeğini
bir kez sarılsam, elimi bir kez tutsa
artık dünyada olmayan o bitmek bilmez sevgisini bir kez daha hissetsem

inanmadığın hayalete razı olmak
bütün çağrılarına, yakarışlarına karşı sessizlik.

Sokayım böyle yaşamın içine

Anneme karşılık ortalıkta cirit atan milyonlarca insana da sokayım