Ertelediği hiçbir şeyi yapamıyor insan
Karar bugunden başlamalı
nerden neye başlasam
yazdıkça ağlamaktan da korkuyorum
cok fazla düşünce uçuşuyor kafamda
koca, kardeş, yegen, dostlar, iş,
annem
yok artık

inancı olmayınca insanın hayal diyebiliyor duaya

hayal ediyorum, bir gün yeniden bulaşacağımızı.
bir gün yeniden el ele oturup
onun başından bir şeylerin geçmesi bittiğinde benim başımdan geçenleri anlatmayı hayal ediyorum,
kendimi kandırdığımı bilerek.

ama bir şey düşündüm vapurda
dalgalar konuşurken, satıcılar debelenirken, kuşlar kanat çırparken..

gittiğimde ben,bilincim yani, artık bilmeyeceğim.
Yani annem yok olmayacak, var da olmayacak.

hiçlikte varlık ve yokluk birbirine denk
yani yok olduğu kadar var.
o zaman bir nevi yeniden buluşacağız,
buluşmamanın bir değeri kalmadığında.

o zamana kadar ellerimde ellerinin izi, gözlerimde göz kapakları, aklımda senelerce devam etmiş ve genellikle haklı dırdırları, kalbimde acısı...

kontrolüm yok

kontrol edebileceklerimi edebilmek için huzur istiyorum

öyle miskinlik gibi değil
içimde peace

kulaklık bok gibiymiş.