Bütün dallamalıklarına rağmen kızmadığım insanlar var, acaba dallamalığın boyutundan mıdır insanın özünden mi?
Acaba öz sandığın, senin koyduğun renkler mi kişinin üzerine?
Sanmak...
Gerçeklik gerçekliğini kaybettiğinde artık her şey daha gerçek oluyor.
Sandığını başka bir şey sanmadan bilemiyor insan.
Ama hangi gerçeklik bir sanrı aslında onu da çok seçemiyor.
Kendi içine dönse mesela
anlamaya çalışsa...
Analiz yine.
Analizler de kendi sanrılarıyla orantılı mı acaba insanın?
En derindeki pisliğinle her boka bir bahane mi uyduruyor?
Bazen sevmek bazen silmek için...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder