Gözleri kapanmış, ağzı titriyordu.
Ruhtaki bozukluğun bedene vurmuş hali.
Gözlerinden akan yaşların farkında bile değildi.
Sesim aklına gitmedi.
Elindeki elimi hissetmedi.
Korktum.
Bir insanı, bir an için kaybetmek kabus gibi.
Derin nefes al.
Aldığın nefesi algıla.
Nefes alıyorum, nefes veriyorum.
Beni duyuyor musun?
...
Yardım edememek insanın içini yakıyor.
En çok o zaman istiyorum ki olsun bir Tanrı.
Ben yapamıyorum, o yapsın.
Nefesimi veremiyorum, o versin...
Ama yok işte yine yok...
Hastane köşelerinde, tanrının yapmadığını haplardan ummak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder