pek karizmam yoktur
çünkü millet karizma yaparken
ben ota boka aşık oluyordum.

Yine de dürüstçe
bazen uyuz oluyorum bu karizmasızlık durumuna

zira o yoksunluktur beni bir fasülye yapan

"sana sanki yokmuşsun gibi davranmasını istiyorsan
onu çok sevmen yeterlidir" dedi
aslında belki tam olarak böyle demedi de hafızam pek iyi değil

neticede çok üzüldüm
sonra da düşündüm
(neyse ki yapabiliyorum bunu, az/çok)

bir insan ben onu seviyordum diye
beni yok sayacaktıysa
ben de onu sevmeyiverirdim belki zamanla
belki de başaramaz yine devam da ederdim

çok da önemli olmadığına karar verdim,
bir hitap olarak, tanıdıklarım ve de tanımadıklarım.

Sonuçta herkes herkesi ya da birilerini
kendine kadar sever ya da sevmez

su akar yolunu bulur mülayimliğiyle değil de
daha çok "amaaaan ne yabayım" kabullenişiyle

kabulleniş de güzeldir.

Kendini bir fasülye olarak da kabul edebilmeli insan
istemezse artık, nasılsa nasıl değiştiğini anlamaz bile...

hah geldi bak dibime alejandro, kızıyorum ama seviyorum kediyi...